ابرها سر به فلک

یه چکاوک تنها

زائردشت سپهر

چاوش عرش خدا

ای چکاوک تو چرا این چنین بیزاری؟

تو ازاین دنیا نیز یکسره غم داری؟

تو که دانی آشیانت نبرد راه به دل

و به عشق پرواز می زنی بال و پری

پس چرا خانه سرد ژاله فرش

نرود از دل و چشمت نظری ؟

از نوای بلبلی اندر دل تاریک جنگل

باشد آرام لرزش بال و پرت

خلوتی خوش بنواز

در سکوت دل شب شاد دلت

از کجا سیل روان

این چنین رقص کنان

می زند موج در این دنیا

گمان؟!

با سرشتی که رود در ملکوت

می زند زخمه به دنیای سکوت

پس نگر بر ره آن پرواز گر

منشین در بند این دنیا دگر

تو سزاواری برای معرفت

معرفت از عرش و از منزلگه قدیسیت