بده ای دوست شرابی که خداییست خدایی

نه در او رنج خماری نه در او خوف جدایی

چو دهان نیست مکانش همه اجزاش دهانش

ز زمین نیست نباتش که سماییست سمایی

ببرد بو خبر آنکس که بود جان مقدس

نبود مرده که کرکس کندش مرده ربایی

به دل طور درآید ز حجر نوربر آید

چو شود موسی عمران ار نی گوبه سقایی

می لعل رمضانی ز قدحهای نهانی

که به هر جات بگیرد تو ندانی که کجایی

رمضان خسته خود را و دهان بسته خود را

تو مپندار کز آن می نکند روح فزایی

(مولانا)

زمانی راکه می پنداری خوشی ،جوونی ،دلگرمی

ستایش می کنی شادیت را ...می نازی به بودنت

می آیی و می روی و نگاههایت کودکانه به شادیت لبخند می زندو اما...

نگاه کودکی معصوم که شادی تو را می بیند اما از درک آن عاجز است،

تنها جرقه ای بی صدا در نگاه کودک به دنبال تو می آید و تو را شرمنده می کند از شاد بودنت...

و آن کودک تنها شادیش ،شاید،داشتن بادبادکی در هوا ،عروسکی پارچه ای یا

لقمه نانی خشکیده باشد...

و توای قاصدک گم گشته رویای شبانه ام به سفر هایت ادامه بده ،

اما بدان که بارانی در پس قدم های سبکبالت باریده است که

طاقت گم شدنت را ندارد پس باز گرد و

پیام ماندگاری را برایم زمزمه کن...

خدا کند که بمانم در انتظار آمدنت

خدا کند که  بیایی برای عاشقانت

خدا کندکه همیشه گدای ره تو باشم

خدا کندکه نفس ها سهم نام تو باشد

خدا کندکه، خدایی، تو را بخواهم از دل

خدا کند ، به جوانی شوم رهرو این دل

این پاره گوشتی که به رگی (از رگهای ) انسان آویخته است و آن را قلب گویند،شگفت انگیز ترین چیزهاست،برای آنکه در اوست موادی از حکمت و دانش وچیزهایی بر خلاف آن ،اگر امید و رجا بر او عارض گردد،طمع خارش سازد،و اگر طمع براو هجوم آورد،حرصش از پای در افکند،اگر نا امیدی بر او دست یابد ،تاسفش بر او بکشد،و اگر کینه در وی رخنه کند،خشمش شدت یابدو اگر خشنودی یارش گردد ،هشیاری را از یاد ببردواگر ترسی ناگهانش در یابد،بیم نرسیدنش به کار فرو گیرد،واگر امن و وسعتی یابد،غرورو نخوتش برباید،چنانچه اندوهی به وی رسد بی تاب و رسوایش سازد و اگر مالی پیدا کنداز بی نیازی به سرکشی گرایدو اگر فقرش بگزد،رنج و بلای آن فقر گرفتارش سازدو اگر گرسنگی اش به رنج افکند ، ضعف و زبونیش از پای در اندازد،و اگر سیر شدنش به حد افراط رسد، پر خوریش به آزار دارد، بنابراین قلب چیزی است که هر تقصیر و کوتاهی به حالش مضر ، و هر افراط و تجاوزی از حد،برایش مفسد است.

از فرمایشات مولایم علی

                                                                                                                           (نهج البلاغه)

صدای پای کودکی

زمزمه ها یواشکی

منو به تو می رسونه

                           خاطره های بچگی

                           صداقت دل و پاکی 

                      منو به تو می رسونه

شب و سکوت و ماه نو

حافظ به دست و فکر تو

منو به تو می رسونه

                        یه دلهره به نام تو

                        یه خستگی به نام من

                        منو به تو می رسونه

حرف دل و باید نگفت

به هیچ دلی حتی به تو

                        خوب می دونم که خوب من

                         نیستی تو هم نیاز من

تو عالم بچگی هام

تو بازی قایم موشک

                         من می شدم عاشق تو

                         می بستم چشمامو رو تو

تو گم شدی ،قایم شدی

پیداشدند همه جز تو

                         یادم نبود باید بگم

                         دوست دارم عاشقتم

بار سفر بستم و من  

رفتم از این دیار تو

                           دوری راه گمم نکرد

                           پیدا شدم کنار تو

خیال تو رویای من

حقیقت زیبای من 

                           تو یه شب سردو سکوت

                           خواستم که تنهات بذارم

خواستم دعایی از خدا

من نباشم عاشق تو

                            حالا که اینجام فهمیدم

                            بازم همون نیاز من

                            منو به تو می رسونه     

آری مرگ در همین نزدیکیست

آسمانش ابریست

به سبکبالی پر پرنده ای می ماند

و تو ای کاش خدا،که مرا

لایق دیدار خودت بنمایی

از پاکی خالی شده ام

به بیابانی می روم

تا سرابم را باور کنم

کاش آسمان ببارد تا

دوباره پر شوم...