برای راهی شدن فقط قدمی کافیست تا بر زمین گذاری .منشین در گرداب بی ثمری . حرکتی نو را از چشمه وجود آغار کن و بنوش آبی را که به تو هدیه کرده است . سیمایت چه دلپذیر است وقتی که برقی از نگاهت به آینده ای روشن ختم می شود و چه آرام است نسیم نفسهایت ...

رود خانه را در پیش گیر زیرا که از مرداب دور است . دریا را نگاه کن و دلت را به انداره ساحل آن تا کرانه افق وسعت بخش . تو به طبیعت نزدیک می شوی  و آری چه زیباست ولی با هر قدمت به طبیعت،تنها می شوی ، چرا که کم اند همسفران طبیعت ، اما تو برو و باز هم برو و اگر تنها ترین تنها شوی ، نترس ،بنشین در کویری خالی از هم صحبت تا پر شود دلت از مهر خدا ... آن گاه دیگر تنها نیستی...