بده ای دوست شرابی که خداییست خدایی

نه در او رنج خماری نه در او خوف جدایی

چو دهان نیست مکانش همه اجزاش دهانش

ز زمین نیست نباتش که سماییست سمایی

ببرد بو خبر آنکس که بود جان مقدس

نبود مرده که کرکس کندش مرده ربایی

به دل طور درآید ز حجر نوربر آید

چو شود موسی عمران ار نی گوبه سقایی

می لعل رمضانی ز قدحهای نهانی

که به هر جات بگیرد تو ندانی که کجایی

رمضان خسته خود را و دهان بسته خود را

تو مپندار کز آن می نکند روح فزایی

(مولانا)