ای درویش! هر که عاشق نشد پاک نشدو هر که پاک نشد به پاکی نرسیدو هر که عاشق شد و عشق خود را آشکار گردانید پلید بماندو پاک نشد، از جهت آنکه ،آن آتش که از راه چشم به دل وی رسیده بود از راه زبانش بیرون کرد ، آن دل نیم سوخته در میان راه بماند.از آن دل من بعد هیچ کاری نیاید :

نه کار دنیا، نه کارعقبی ، و نه کار مولی

                                                                                         (انسان الکامل)

به کوی میکده

به روی صومعه

در آن محراب مسجد

طواف کعبه دل

در آن تنگ غروب و

طلوع خواهش دل

سوای رسم دنیا

تو را بینم به هر جا

در کویر دل تشنه خویش

ترکی ،خارکی می روید

سوزش آفتاب بی سایه

خشکی مانده به تن می پوید

سرخی شرم گناه دیروز

چشم باران زده را می جوید

به نیاز قطره ای شبنم وار

ره به سوی یک سراب می پوید 

ابرها سر به فلک

پشته خاک در کف باد

تک درختی تنها

سایه سارش بی برگ

و من اندیشه کنان

به چه سان بی باران

می رود تا بالا‏؟

سر به خورشید نگاه؟

تا نسیمی ز سر لطف به من گفت:

به امید وصال جانان

ریشه می راند دراین دشت کویر

تا رسد بر دل آن نور

تا شود مست همان الوه پر شور

من کجا و تو کجا؟!

تو سبک یک پر کاه

من به سنگینی پای پیاده ای می مانم

تو به سان ریشه در خاک دلم

من همان شاخه خشکیده به جان

من همانم ز ازل تا به ابد سرگردان

تو همانی که شوی راهنمای دل و جان

دست بگشا که زنی بر عالم

تا شود مست هر آندم آدم

راه بگشا که کنی پر آتش

این دل شوریده پر خواهش